Op 21 juli wandelde ik Sint-Truiden binnen. Op zich niets ongewoon omdat ik veel en graag wandel. Maar die paar stapjes over de grens met Alken maakten een wezenlijk verschil in het grotere geheel: de 130 km lange route van de Streek-GR Haspengouw.
We stapten Zuid-Limburg binnen. Vanaf nu zou het landschap heuvelachtiger worden en met elke stap zouden we dichter bij het eindpunt komen. We, dat zijn goede vriendin Tina Sauwens en ik.
En ik zou geen blogger zijn als ik hier niet over zou schrijven.
Bloggen, een manier van leven
Voor ik aan de slag ging als zelfstandig tekstschrijver, blogde ik al. Had ik al een kleine website waarop ik minstens één keer per week een blogbericht publiceerde.
In 2018 ging mijn website www.verwonderhoekje.be live, met daarin alle berichten vanaf dag één.
Bloggen werd gaandeweg meer dan een hobby. Het werd een manier van leven.
Je zou het misschien niet zeggen als je mijn berichten leest, maar ze vragen vaak veel werk.
Opzoeken, schrijven, schrappen, foto’s bewerken, selecties herzien, nog meer schrappen, balen, twijfelen, doorbijten. Het hoort erbij. En ik doe het graag.
De start van ons wandelavontuur
Op 5 juli 2020 stonden Tina Sauwens en ik aan de start van de Streek-GR Haspengouw. Hoe we daar verzeild raakten, dat vertel ik later wel eens.
Maar die dag wist ik dus al dat ik over ons wandelavontuur zou schrijven, want dat is wat ik het best kan. En het fototoestel moest mee want ik wou heel graag uitpakken met beelden van de wereld zoals ik hem zou zien onderweg.
Maar hoe ik dit verder zou aanpakken, daar stond ik toen nog niet bij stil.
Vooruitdenken en afremmen
Ook Tina heeft een blog (www.solivagant.be) en we hebben bewondering voor elkaars werk.
We weten allebei dat zo’n blog altijd aanwezig is. Dat het gebeurt dat we onderweg al korte stukjes tekst schrijven in ons hoofd. Dat het voorvalt dat we een foto soms ter plekke al een quotering geven: geschikt voor de blog of niet.
Het is een valkuil. Eentje waar we liever niet in trappen omdat dat vooruitdenken ons wegkaapt van het nu. Van de ervaring van het moment.
We zijn dus waakzaam. Maar soms is het sterker dan onszelf. Ook dat hoort erbij. 😊
Een blogbericht per etappe
Tina en ik wandelen elke dag met een doel voor ogen maar we focussen niet op de kilometers. Wel op de ervaringen onderweg. Op dat wat we ons later nog zullen herinneren.
Ondertussen hebben we al vier etappes afgelegd van de 130 km lange lus. En heb ik al evenveel blogberichten over ons wandelavontuur gepubliceerd op Verwonderhoekje.
De inspiratie komt vlot. Teksten vloeien uit mijn handen.
Ik wil telkens een klein stukje schrijven en op het eind van mijn verhaal heb ik 5, 6, 7 alinea’s. Er komt altijd nog iets bij.
Gelukkig heb ik, tussen twee etappes in, de tijd om een bericht op te stellen. Correctie: maak ik tijd daarvoor. Het houdt me wakker, die tijdsdruk. Schrijven wanneer de ervaring nog vers is, dat maakt het werk ook gemakkelijker.
Vertrouwd en verrassend Haspengouw
‘Haspengouw blijft verbazen’, schreef ik in een van mijn berichten. Met mijn rugzak trek ik over de GR, door een streek die al een half leven de mijne is. Zo vertrouwd en toch schuilen verrassingen om elke hoek. Word ik geraakt door schoonheid. En is verwondering nooit veraf.
En wat doet het deugd om dan te ontdekken dat anderen graag lezen over dit avontuur. Dat ze zich laten meenemen in onze verhalen en willen weten hoe het verder gaat. Het intrigeert hen, fascineert. Inspireert zelfs.
Dat geeft me energie en nog meer goesting om het beste van mezelf te blijven geven. Onderweg en in mijn blog.
