Vrijheid en uitstelgedrag

Vanochtend, tijdens het snoeien in mijn favoriete webpagina’s, kwam ik dit filmpje weer tegen van de TEDTalk van Tim Urban over uitstelgedrag.
Ik beschouwde mezelf nooit als iemand met uitstelgedrag. Altijd kreeg ik alles netjes op tijd uitgevoerd. Ik begon aan mijn opdrachten lang voordat een ander er nog maar over nadacht. Strakke planningen waren mijn ding. Soms had ik dankzij die voorzienigheid zelfs zoveel tijd over dat ik anderen nog kon helpen met de realisatie van hun opdrachten.

Dat was vroeger.


TEDTalk van Tim Urban

In deze briljante TEDTalk neemt Tim Urban zijn publiek mee in het hoofd van een meester-uitsteller. Hij stelt alles heel visueel voor. Het geheel is verhelderend, grappig en herkenbaar. Confronterend ook.

Het ‘panic monster’, de enige die dat, soms toch wel irritante, aapje kan wegjagen, duikt niet dikwijls op in mijn leven, gelukkig. Hoe dichter bij een deadline, hoe groter mijn focus wordt. En mijn taken plannen, dat kan ik nog altijd heel goed.



Maar, er is die grote ‘maar’ die Tim Urban ook aanhaalt.

Als zelfstandig ondernemer kan ik mijn tijd zelf inplannen en dat schept heel wat voordelen. En als ik mezelf te veel ruimte geef, dan durf ik geplande taken voor me uit te schuiven. Taken die gelinkt zijn aan werken aan mijn zaak vooral, zoals posts voor sociale media opstellen of mijn administratie bijwerken. Want: de inspiratie is zoek, of ‘ik heb er niet zo’n zin in vandaag’, of ‘dit gaat me veel beter af op een zonnige dag en vandaag is het zo grijs’. Soms zijn alle redenen goed.

Ik wil vooruit

Meer zelfs: ik wil ontzettend graag vooruit.

Op sommige dagen ben ik productief, efficiënt, gefocust. Fluitje van een cent.
En op andere dwaal ik af, zijn mijn activiteiten niet dadelijk gelinkt aan enige vooruitgang, aan het zetten van de nodige stappen. Dan zal ik gemakkelijker beginnen met wat strijkwerk tussendoor want ja, dan heb ik weer wat beweging, doe ik iets nuttigs in het huishouden en kan ik ondertussen nog nadenken over de stappen die ik moet zetten (en soms, heel soms krijg ik dan ook vernuftige ideeën). Het is niet zo dat ik niets doe op zulke dagen maar toch voel ik mij dan ’s avonds dikwijls onvoldaan, schuldig ook, omdat ik niet deed wat die dag echt nodig was.

Met vrijheid komt verantwoordelijkheid, verantwoordelijkheid om mijn eigen doelen na te streven zonder dat een ander de hele dag over mijn schouder staat mee te kijken. Om te doen wat ik echt graag wil doen, wat ik voel dat ik móet doen, ook al is er veel wat me tegenhoudt. En om niet net die dingen uit te stellen waarmee ik een positieve impact creëer op het leven van anderen.
Uitstellen is daarom niet de beste optie.

Wat helpt mij in mijn strijd tegen uitstelgedrag?

  1. Het vastleggen van (realistische) deadlines, vaste data in mijn agenda waar niet over te onderhandelen valt (met mezelf).
  2. Een taak die ik met veel plezier uitvoer, inplannen na een taak die ik liever wil uitstellen. Mezelf belonen dus. 🙂
  3. Anderen betrekken bij mijn concrete plannen. Zo kunnen ze de voortgang ervan volgen en mij, indien nodig, aansporen om die plannen ook te realiseren.

Herken jij jezelf in dit verhaal? En wil je graag delen hoe jij jouw uitstelgedrag aanpakt? Ik lees het graag.

Ik beken dat ik dit blogbericht vorige week al schreef. Toch besloot ik om het pas deze week te publiceren. Weer een sterk staaltje van uitstelleritis? Toch niet. In een heel creatieve bui had ik twee berichten kort na elkaar geschreven en ik heb er graag eentje ‘op reserve’. 🙂