Gisteren ontving ik zeven portretfoto’s. Ze werden zaterdagochtend gemaakt in een Amsterdamse woonkamer.
Vandaag pak ik alvast uit met een foto uit die reeks. Ik ben er blij mee en toch kostte het me gisteren moeite om de foto’s aan de wereld te tonen. Ik verschuil me liever achter woorden.
Visibiliteit
Wanneer beweerde ik voor het eerst dat ik niet ‘op papier pakte’? Ik vermoed ergens in mijn tienerjaren, toen zorgen om puistjes en ‘bad hair days’ de kop opstaken. Voor al wie mij op de gevoelige plaat wilde vastleggen, dook ik weg.
De laatste jaren sta ik weer wat vaker op foto’s, meer ontspannen ook. Liefst in gezelschap, dan is de aandacht van de kijker wat verdeeld.
Visibiliteit was voor mij nooit belangrijk. Tot ik vorig jaar besliste om zelfstandig tekstschrijver te worden. Toen werd visibiliteit een prioriteit.
Naar buiten komen met mijn werk, heel graag. Mezelf tonen tijdens netwerkmomenten, lukt me aardig. Maar mijn profielfoto’s updaten online, ho maar.
Dus stelde ik het maar uit, zette het op mijn to do-lijst, stelde het daarna weer uit. Tot ik er echt niet meer onderuit kon. Mijn meest recente profielfoto (op mijn website en LinkedIn) werd gemaakt in 2016, hoog tijd voor een nieuwe dus.
Op de sofa bij de fotograaf
Zaterdagochtend zat ik op de sofa in een woonkamer in Amsterdam. Tegenover mij, Hans Stockmans met zijn fototoestel.
Ik had eender wie kunnen vragen voor portretfoto’s. Maar ik ken geen portretfotograaf die een meer informele setting weet te creëren dan Hans. Die dankzij de stilte de ware aard van mensen naar boven haalt en in beeld brengt.
De stilte hebben we niet veel gehoord die ochtend. We praatten over van alles en nog wat. Aan gespreksonderwerpen geen gebrek.
En ondertussen bracht Hans mij in beeld.
Ook ik mag gezien worden
Gisteren kon ik er mee uitpakken, met die portretfoto’s. Maar waarom was dat dan zo moeilijk?
Hans vindt dat iedereen gezien mag worden, ook ik. Maar telkens ik de foto’s bekeek, ontdekte ik iets wat me ervan weerhield om ze aan de wereld te tonen. Een fijn lijntje, een plekje, een blik die ik niet herkende.
Ik ben lang niet de enige die hiermee worstel en vraag me af waarom we toch zo verschrikkelijk kritisch zijn over ons zelf en we tegelijkertijd portretfoto’s van anderen moeiteloos de hemel in prijzen. Ik zal het nooit begrijpen.
Vandaag heb ik mijn innerlijke criticus de mond gesnoerd. Laat mij nu maar het woord voeren.
En daarom prijkt er nu een nieuwe foto op mijn website.
Dit is hoe ik ben. En dat is dik oké.
Dank je wel, Hans. 🙂
