Drie gedichten in het kader van de Poëzieweek 2022

Vandaag sluit de jaarlijkse Poëzieweek af in Vlaanderen en Nederland.

In het kader van de Poëzieweek, die dit jaar in het teken van de natuur staat, deel ik drie gedichten die ik onlangs schreef.

Wil je weten waar ik de inspiratie hiervoor haalde? Scrol dan tot onder het derde gedicht.

Haïku met als tekst: Een blad dwarrelt neer, dobbert zacht op het water, bootje van papier.
Gedicht: Wat doet mij leven?
Gedicht over mieremetten, de mieren die rond het huis van mijn oma liepen vroeger.

1.     Een haiku op Gedichtendag

Elk jaar luidt Gedichtendag de Poëzieweek in.

Speciaal voor Gedichtendag pakte ik uit met een haiku.

Een haiku bestaat uit drie regels die samen 17 lettergrepen omvatten (5 – 7 – 5).
Traditionele haiku’s zijn gelinkt aan een natuurbeleving. Je kan er een moment van verrassing of verwondering mee uitdrukken. Of een inzicht dat je kreeg in of dankzij de natuur.

Met mijn haiku legde ik een mooi moment van verwondering vast, tijdens een winterse wandeling in het wandelgebied van de Wijngaardbossen.

Het beeld van het blad, dat naar mijn gevoel perfect past bij dit gedicht, werd gemaakt door wal_172619. Ik vond het hier terug op Pixabay.com.

2.     Een tanka, of nee, net niet

Dit gedicht schreef ik maandagochtend, na een heerlijke zondagnamiddag in de Ardennen.

Oorspronkelijk was het geschreven volgens de regels van een tanka. Deze dichtvorm lijkt op een haiku met een staartje. Een tanka bestaat uit vijf regels die samen 31 lettergrepen omvatten (5 – 7 – 5 – 7 – 7).

Het aantal lettergrepen schoot tekort voor wat ik wilde uitdrukken. Dus breide ik er nog enkele aan vast.

De foto van de brug over de rivier maakte ik tijdens een wandeling in Houffalize vorige zomer. Van de veenrivier die we zondag zagen, had ik er geen.

3.     Een autobiografisch gedicht als huiswerk

In november en december volgde ik een cursus autobiografisch schrijven van Creatief Schrijven vzw. Thuis, gebogen over mijn huiswerk, creëerde ik het gedicht over de mieren.

In het dialect van mijn oma waren mieren ‘mieremetten’. Tijdens sommige zomers waren het er zoveel, dat het leek alsof ze het huis omsingeld hadden. ‘De mieremetten zitten rumdemedum’, zei oma dan. Ik heb dat altijd een grappige zin gevonden. 🙂

Ik hou van het schrijven van lange (autobiografische) verhalen maar soms pluk ik stukjes uit die verhalen die naar mijn gevoel perfect kunnen zonder details en omkadering. Soms worden dat dan gedichten.

Meer gedichten vind je in de categorie Gedichten van mijn blog.