en het neerschrijven van hun verhalen
In 2017 startte ik met Verhaallijnen omdat ik anderen een stem wilde geven.
Door de jaren heen merkte ik dat ik velen een stem geven kon door met aandacht naar hen te luisteren, door verdiepende vragen te stellen en hun verhalen nadien neer te schrijven.
Het is opvallend hoe vaak mensen, voor ik hen interview, zeggen dat ze niets of niet veel te vertellen hebben. Dat hun verhaal er niet zo toe doet. Dat ze het spannend vinden om ondervraagd te worden.
Het loopt altijd los. 🙂
De spanning verdwijnt. De woorden komen, meestal vlot, een enkele keer moeizaam. En de verhalen zijn altijd de moeite waard. Inspirerend voor anderen, soms ook verrassend voor de verteller zelf.
De mooiste zinnen komen meestal op ’t allerlaatst, nadat de laatste vraag beantwoord werd, ik de audio-opname heb stopgezet, pen en papier al heb opgeborgen.
Dan duikt er nog een anekdote op, een levensmotto, een inzicht, iets dat bepalend is in het verhaal.
Telkens weer verrast het me. Ik dring niet aan, het komt zoals het komt, als het komt.
Niet elke tekstschrijver houdt ervan om mensen te interviewen. Ik wel, want ik hou ervan om:
- naar anderen te luisteren;
- vanuit verwondering en nieuwsgierigheid te mogen doorvragen;
- warme verhalen te doen opborrelen;
- en de eigenheid van de ander te vatten in een tekst die de lezer raakt.
Dus ja, geef mij maar interviews. Hoe meer, hoe liever! 🙂
Heb jij een verhaal te vertellen of ken je iemand die ermee worstelt om zijn verhaal neer te schrijven?
Vertel het me.
Foto: Pieter Gregoire Media
