Zo vrolijk als ik was vanmorgen vroeg na het ontwaken, zo vrolijk was ik lang niet meer geweest. De lucht was lichtblauw om 7 uur en het beloofde een stralende ochtend te worden. Ideaal voor de netwerkwandeling waar ik al wekenlang naar uitkeek. Op pad met vier andere ondernemers, onderweg genietend van het gezelschap en het Haspengouwse landschap in volle bloei.
Verzamelen
Het liep een beetje anders, want de eerste afzegging las ik iets later op mijn telefoon. Een geval van overmacht en andere prioriteiten plots en hoe jammer dat dat was, vond Nele. Ik was er het hart van in. Die wandeling zouden we een andere keer maken samen, beloofde ik.
Onderweg in de auto, van Wellen naar Gors-Opleeuw, rijdend door een landschap waarin hoogstamfruitbomen vol witte bloesems oplichtten. Aan hun voeten het groenste gras, opgefrist door een aprilse regenbui. Ware het niet dat ik opgewacht werd, ik had mijn tempo vertraagd. Wat een schoonheid, zo dicht bij huis.
9u25: Op de verzamelplek, het kerkplein in Gors-Opleeuw, Annick en Ben zijn vertrekkensklaar. Begroetingen en knuffels en dan een telefoontje: ook Jozefien raakt er niet tijdig. Dat hakt er even in. Daar sta je dan, plots met z’n drieën. Even de teleurstelling verbijten, kijken naar wie er wel is en dan enthousiast op pad.
Ik hou van Haspengouw, ben er niet geboren maar was er tijdens mijn laatste studiejaar verzeild geraakt, in de hoop er een job te vinden in de tuinbouw. Blijven plakken, voor de liefde, en dan verliefd geworden op het landschap. Het landschap rond Gors-Opleeuw en Zammelen behoort tot mijn favorieten. Die glooiende heuvels, de beekvalleien, de hoogstamboomgaarden, hellingbossen, holle wegen en boerenerven. Wat een zaligheid! Hier mensen mee naartoe nemen, hen mogen rondleiden, dat is dubbel genieten.
Vervulling
Hoe mooi kan een vrijdagochtend zijn op het onverharde pad, hoe rustig de groene corridors met alleen het gezang van vogels (en af en toe een brommend vliegtuig hoog in de lucht). Hoe heerlijk om dan de zon te voelen op je huid en daarna weer de koelte van een loofgang. Hiervan kunnen genieten, geeft me een gevoel van volheid, van rijkdom.
Elke netwerkwandeling die ik organiseer, heeft een thema. Het thema vandaag: rijkdom. En daaraan gekoppeld de vragen van de dag: Waar zit de rijkdom in jouw leven? Wat schenkt jou vervulling?
We worden rijkelijk beloond voor deze wandeling, want zo’n 5 minuten na de start, ziet Ben een slak op het pad. Een kleine, witte wijngaardslak met lichtgekleurd huis. Dat we die te danken hebben aan de Romeinen die ooit deze regio bevolkten, vertellen we. De kleine schoonheid wordt langs alle kanten bewonderd, vanop veilige afstand.
Nog geen twee stappen verder voltrekt zich een ander schouwspel in de weide rechts van ons: 3 reeën hoppen over het lange gras, richting het dorpscentrum. Dat wij daar toeschouwers van mogen zijn. 🙂 Ook dat is rijkdom.
Links een steile heuvel, dassengebied. Aan onze voeten oud bosplanten, lees ik voor uit het boek. Planten die zich thuis voelen in eeuwenoud bos. En waar er nu geen is, was er eeuwen geleden zeker wel een. Kleine plantjes als stille getuigen.
Over een smalle wegeltje wandelen we verder richting Zammelen, een prachtig wandelgebied dat op z’n mooist is in het voorjaar. En te vermijden in het weekend omdat het dan overspoeld wordt door mensen die al dat schoons ook willen bewonderen. Op deze vrijdagochtend baadt de dorpskern in een diepe rust. Geen kat op straat, ook de kerkklok zwijgt.
Eenvoud
De heuvel weer af over de plankentrap, omzoomd door daslookblad en aronskelken. Schaduw maakt al vlug plaats voor volle zon. Waar de zon schijnt, stralen de sterretjes van het speenkruid ons tegemoet. In de beemden: paardenbloemen en toefjes lila pinksterbloemen. Naast het pad de slanke sleutelbloem, groots in haar eenvoud.
De rijkdom van eenvoud, ook een intrigerend gespreksonderwerp. Willen we niet te veel, moeten we niet teveel? Hoe eenvoudig kan het leven zijn …
Hoe waterrijk is dit landschap, met haar poelen en beken. Om de modder kunnen we niet heen vandaag.
Op het asfalt richting Jesseren om dan de heuvel op te wandelen, naar het oude Fruitspoor dat zich hoog boven de akkers en weiden verheft. Wandelen tussen de bomen, in de intimiteit van al dat groen, zicht op wat lager en verder ligt. Een handvol wandelaars, en wij. Look-zonder-look, weer aronskelken, maagdenpalm. Dat vraagt om weer een verhaal uit het boek, over stinzenplanten. Waar komen ze vandaan? Wat is een stins eigenlijk?
Waar we het Fruitspoor verlaten, rijden fietsers ons tegemoet. Het pad moeten we vanaf nu delen. Een wijngaardslak op het asfalt was zich daar niet van bewust. Ik red hem van een vroegtijdige dood, zet hem veilig weg in de berm. Heb wel geen controle over de richting die hij daarna uit wil.
Fietsers kijken stuurs voor zich uit, zoeven op hun gemotoriseerde tweewielers door een landschap waarover wij ons voortdurend verbazen. Een eendenkoppel in een vijver, een massa paardenbloemen – gele dotjes in het groen – die witte bloesempracht, en daarboven lichtblauw met witte wolkenslierten.
Rust
Loofbomen vol jong blad, klein, fris, transparant in de felle zon. En dan is er de educatieve poel, met vlonder, op het eerste zicht niet vol leven. En een lange houten bank waarop het fijn zitten is, met mijn voeten bungelend boven de aarde.
Ooit een boom, nu een rustplek. Een plek om te bezinnen over die rijkdom, en wat met armoede en beperkingen? Hoe vind je de balans tussen doen wat je voelt dat je moet doen en het jachtige leven? Hier valt het leven stil, de jachtigheid lieten we achter op het fietspad. Hier moet even niets. Zonnewarmte, water, verbinding.
Opnieuw op pad. We spotten botergele dotterbloemen, dikke toefen op een grillige lijn, hun voeten in het water. Wat een pracht, wat een rijkdom.
De laatste rechte lijn, tot aan De Pastorie, een picknickbank onder een boom. Sap, een thee, taart. Meer hoeft het soms niet te zijn. Nog zoveel meer willen wandelen en luisteren en vertellen, maar er komt altijd een tijd van afronden, de laatste woorden wisselen, een knuffel, de dagelijkse schoenen weer aan. Een afscheid, tot snel, dank je voor het gezelschap, de inspiratie, de energie. Alsof ik bergen verzetten kan nu.
We doen dit nog eens over. Een ander thema dan, een ander boek met andere verhalen. Andere gesprekken, niet minder diepgaand. Andere inzichten en ideeën, andere verrassingen op het pad.
Wandel je mee?
https://www.verhaallijnen.be/netwerkwandelingen/
Het boek van de dag was: Natuur in Haspengouw … op z’n Paasbest, een schitterend boekje over de rijkdom van het Haspengouwse landschap.
Auteur: Eddy Dupae (2006). Een uitgave van Limburgs Landschap vzw, met de steun van Provincie Limburg.
Een pluim op de hoed van Natuurpunt vzw die enkele prachtige natuurgebieden in deze regio beheert en beschermt, zoals Zammelen en de Vallei van de Sint-Annabeek.
